Pólitísk syndajátning
Vegna hótana Jóns Gunnarssonar um að afhjúpa beinagrindur landsmanna þori ég ekki öðru en að viðra mína.
Gleðilegan laugardag!
Beinagrindur áttu ekki sjö dagana sæla í vikunni. Eftir að ástamál fyrrverandi barna- og menntamálaráðherra höfðu verið krufin til mergjar hótaði Jón Gunnarsson, þingmaður Sjálfstæðisflokksins, „afhjúpunum“ á fleiri „beinagrindum“. „Sannleikurinn hefur þann eiginleika að leita alltaf uppruna síns,“ sagði Jón.
Ljóst er að enginn er óhultur fyrir siðferðishreinsunum Sjálfstæðisflokksins.
Fræði almannatengla og upplýsingafulltrúa kveða á um að fólk dragi beinagrindur sínar fram í dagsljósið áður en einhver annar geri það. Vorhreingerning margra Íslendinga í ár hlýtur því að felast í að dusta rykið af beinagrindunum sem faldar eru í skápum og geymslum á hverju heimili.
Þessa fann ég undir rúminu mínu:
Um síðustu aldamót gekk ég til liðs við ungliðahreyfingu stjórnmálaflokks. Mér til varnar var meginhvöt mín einfaldlega sú að komast í fleiri partí.
Um var að ræða ungliðahreyfingu hins nýstofnaða flokks Samfylkingarinnar. Þótt undirrituð hefði talið sig vera mætta í bjórsmökkun fyllti sali urmull af ungmennum sem hugðust breyta heiminum til hins betra. Ekki leið þó á löngu uns tvær grímur tóku að renna á unga eldhuga. Á fundum stjórnmálaflokksins var tilfinningaþrungnum tillögum ungliðanna iðulega mætt með móttillögu hinna settlegu um að setja málið í nefnd. Ég lærði tvennt á stuttri viðdvöl minni í stjórnmálum: 1) Fjórir bjórar á kvöldi er hámarkið mitt. 2) Það er í nefndum sem vonin um betri veröld er jörðuð.
Þótt útópía ungmenna Samfylkingarinnar hefði verið grafin í nefnd skynjaði ég engu að síður barnslegan ákafa allra aldurhópa innan flokksins um einn málaflokk. Alls staðar var hvíslað um eitthvað sem kallaðist „fyrningarleið“ eins og um væri að ræða endurkomu Krists. Fyrningarleiðinni var ætlað að kollvarpa fiskveiðistjórnunarkerfinu og tryggja ævarandi eignarhald þjóðarinnar á auðlindum sjávar.
Síðasta aldarfjórðung hafa stjórnvöld skipað svo margar nefndir um sjávarútveginn að ekki er nokkur leið að henda reiður á fjöldanum öðruvísi en að skipa nefnd. Sú staðreynd varð til þess að nýverið spáði ég svo fyrir um framtíð íslensks sjávarútvegs í pistli: „Mér segir svo hugur um að Íslendingar muni bíða jafnlengi eftir breytingum á fiskveiðistjórnunarkerfinu og mannkynið eftir endurkomu Krists.“
En meira að segja varfærnustu pistlahöfunda hendir að taka of djúpt í árinni. Í vikunni bárust fréttir úr heimi stjórnmálanna sem benda til þess að annars vel ígrunduð tímaáætlun mín muni ekki standast.
Árið 2021 kynnti þáverandi sjávarútvegsráðherra Sjálfstæðisflokksins, Kristján Þór Júlísson, niðurstöður enn einnar nefndarinnar um sjávarútveginn. Af því tilefni sagðist Hanna Katrín Friðriksson, þá óbreyttur þingmaður Viðreisnar, ekki vita hvort hún ætti að hlæja eða gráta.
Í dag er Hönnu Katrínu, sem nú er atvinnuvegaráðherra, þó vafalaust aðeins hlátur í huga eftir að hafa við góðar undirtektir allra nema eigenda sjávarútvegsfyrirtækja boðað hækkun veiðigjalds.
Þótt enn sé langt í land að útópía Samfylkingarfólks um eignarhald þjóðarinnar á auðlind sjávar verði að veruleika var í vikunni stigið skref í átt að sanngjarnari skiptingu kökunnar.
Hvort fleiri skref verði tekin fyrir endurkomu Krists verður tíminn að leiða í ljós.
PISTILL VIKUNNAR
Talandi um bjór. Pistill minn í Heimildinni þessa vikuna fjallar einmitt um þynnku.
PISTILINN MÁ LESA HÉR:
MISTÖK VIKUNNAR
RÚV varð fyrir skítkasti í vikunni vegna umfjöllunar sinnar um fyrrverandi barna- og menntamálaráðherra. Það er kannski að bera í bakkafullan lækinn að benda á frekari mistök miðilsins. En stundum er hollt að hlæja að myrkustu hliðum veruleikans.
Ég fékk bréf frá manni sem ók Bústaðaveg síðastliðinn fimmtudag og hlustaði á hádegisfréttirnar. Minnstu munaði að hann æki á næsta bíl þegar fjallað var um ófremdarástand sem ríkir nú í Suður-Súdan.
Í fréttinni var greint frá því að þótt landið rambaði á barmi borgarastyrjaldar hefði almenningur verið á ferli á götum úti. Í fréttinni sagði orðrétt:
Fréttamenn AFP í Juba, höfuðborg Suður-Súdan, segja að lífið hafi gengið sinn vanagang í borginni í morgun. Verslanir opnuðu á sínum hefðbundna tíma og fólk gekk erinda sinna á götum úti.
Ástæða uppnáms ökumannsins var sú staðreynd að orðfærið „að ganga erinda sinna“ merkir á íslensku að ganga örna sinna, hafa hægðir – eða eins og það kallast í daglegu máli: kúka.
Það sem fréttamaðurinn ætlaði sér væntanlega að segja var að fólkið „ræki erindi sín“ eða „sinnti erindum sínum“.
„Í raun var RÚV að segja, að allur almenningur í höfuðborg Suður-Súdans hafi verið að kúka á götum úti í borginni í morgun,“ skrifaði bréfritari. „Takk, takk RÚV.“
Takk, RÚV, fyrir að lýsa upp myrkrið. Og takk, ökumaður, fyrir bréfið.
„Siðgæði er einfaldlega sú afstaða sem við tökum gegn fólki sem okkur líkar ekki við.“
Oscar Wilde.
Megi kaffið renna ljúflega niður.
Góða helgi!
Takk❤️